به دلایل گوناگون بنا نداشته‌ام در صف‌بندی‌های انتخاباتی و جناحی وارد شوم و همچنان اعتقاد دارم ورود به چنین عرصه‌هایی برای کسانی که وظایف مهم‌تر فرهنگی بر عهده دارند به کار اصلی آنها لطمه می‌زند. به‌ویژه آن‌که معمولا در این رقابت‌ها شاهد تقابل حق و باطل نیستیم و مانند همین دوره از انتخابات، افراد و جریان‌هایی با هم رقابت می‌کنند که همگی خدماتی را در کارنامه و پیشینۀ خود ثبت کرده‌اند و چه بسا اشتباهاتی نیز داشته‌اند. بر این اساس نباید حضور و حتی پیروزی یکی از این سلیقه‌ها و دیدگاه‌ها را مایۀ به خطر افتادن دین یا کشور دانست و با همین بهانه اصلی را که به آن اشاره کردم نقض کرد. اما متاسفانه این روزها شاهد مسائلی هستیم که نه تنها خطری جدی برای کشور به حساب میآید، بلکه فرهنگ، دین و اخلاق را نیز در معرض آسیب‌هایی غیر قابل جبران قرار داده است. در این شرایط بی‌تفاوتی و سکوت را نشانۀ بی‌توجهی به مسئولیت‌‌های دینی و فرهنگی می‌دانم و ناچارم چند سطری را به این موضوع اختصاص دهم.
اگر چه معمولا رقابت‌های جدی انتخاباتی با بداخلاقی‌هایی همراه است اما در هیچ دوره‌ای تا این حد شاهد پرده‌دری و بی‌اعتنایی به اخلاق و ارزش‌ها و بدنام کردن مقدسات نبوده‌ایم. البته همین که سخن از لزوم رعایت اخلاق به میان میآید باز هم طرفداران هر یک از نامزدها همین موضوع را بهانه‌ای برای متهم کردن طرف مقابل قرار می‌دهند و حب و بغض‌ها و تعصب‌ها به آنها اجازه نمی‌دهد اشکالات کار خود و دوستانش را ببینند و بپذیرند. من هم انتظار ندارم کسی به خاطر حرف من دست از سلیقه و اعتقادات خود بردارد و اساسا اصل انتخابات را مهم‌تر از نتیجۀ آن می‌دانم. اما می‌توان به صورت جدی از دوستان متدین و مذهبی انتظار داشت که در شکستن حرمت‌ها، دروغ‌پردازی، شایعه‌سازی، متهم کردن دیگران، توهین، تمسخر و بسیاری دیگر از بی‌تقوایی‌ها و بی‌اخلاقی‌ها شریک نشوند و دست کم از چنین اقداماتی حمایت نکنند.
ما ادعای پیروی از مکتبی را داریم که حرمت آبروی مؤمن را بالاتر از کعبه می‌داند و غیبت را به آن دلیل بدتر از فحشا دانسته است که غیبت‌شونده در آنجا امکان دفاع از خود را ندارد. کتاب ما قرآنی است که تاکید میکند تا به موضوعی یقین پیدا نکرده‌ایم به دنبال آن راه نیفتیم. ما خود را پیرو پیشوایانی می‌دانیم که کار کسانی که هر چه می‌شنوند برای دیگران نقل می‌کنند را مساوی با دروغگویی دانسته‌اند. افتخار ما پیروی از آیینی است که به ما توصیه میکند اصل را پاکی و بی‌گناهی همگان بدانیم و حتی برای غیر مسلمانان احترام قائل باشیم. پس چگونه است که به خود اجازه می‌دهیم به آسانی کسانی را که سلیقه‌ای متفاوت با ما دارند متهم کنیم و یا اتهاماتی را که دیگران مطرح می‌کنند بدون تحقیق منتشر سازیم؟
مراقب باشیم این رقابت‌های زودگذر، ایمان، صمیمت و رفاقت‌های ما را نابود نکند و مشمول این حدیث رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) نشویم که فرمودند: بیشترین حسرت را در روز قیامت کسی خواهد خورد که آخرت خود را به دنیای دیگران فروخته باشد.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
این بحث در بخش دیدگاه‌ها به صورت گفتگو با دوستان ادامه دارد. امیدوارم در سایۀ گفتگوی دوستانه بتوانیم نتایج بهتری به دست آوریم.