چند سالی است موضوع دهه محسنیه و عناوین دیگری که برای افزایش ایام عزاداری در میان اقشار مذهبی رواج یافته، محل بحث و نقد قرار گرفته است.
گمان می‌کنم در این‌گونه موضوعات دو اصل مهم را باید مد نظر قرار دهیم:
یکی تفکیک این مراسم و شعائر از اصل دین
و دوم احترام به سلایق گوناگون.
? منظورم این است که این توسعه روزافزون عزاداری‌ها و مراسم مذهبی هیچ مستند صریح و معتبر دینی ندارد. لذا دوستانی که به‌دلیل علاقه به اهل بیت (علیهم‌السلام) دوست دارند بیشتر عزاداری کنند هرگز نباید روش‌ها و سلایق خاص خود را به‌عنوان عین شعائر دینی مطرح سازند و کسانی را که با روشی دیگر عمل می‌کنند، مخالف شعائر دینی بشمارند. چون نص صریحی درباره هیچ‌یک از این روش‌ها در اختیار نداریم و تماماً برداشت‌های ذوقی و اعتباری است.
? از سوی دیگر ما حق نداریم این ابراز ارادت و محبت را تخطئه کنیم و تا جایی که به مقدسات دیگران و مصالح امت اسلامی خدشه‌ای وارد نمی‌کند و مورد تأیید گروه یا سلیقه‌ای از کارشناسان و علمای دین‌شناس باشد، آن را خلاف دین بدانیم.